Als kind had ik een nogal vertekend beeld van de maatschappij en mijn toekomstige rol daarin. Zo verkeerde ik in de zorgwekkende veronderstelling dat het de plicht was van elke vrouw om vroeg of laat een kind op de wereld te zetten, zoals het de plicht was van elke man om op enig moment in het leger te dienen. Dat laatste was toen feitelijk nog het geval. Hoewel soldaten en wapens geenszins tot mijn verbeelding spraken, baalde ik veel en vaak dat ik geen jongetje was, want alles beter dan zo’n kleine rode worst uit je lichaam te moeten persen. Ik had genoeg televisie gekeken om te weten dat zo’n bevalling in een serieus bloedbad kan ontaarden. Een slagveld zonder geschut. Het heeft nog jaren geduurd voordat ik tot het bevrijdende besef kwam dat het baren van een kind een keuze is. Tegenwoordig in elk geval. Ik hoefde er niet over na te denken. Aan mijn lijf voorzeker geen polonaise. Dat op enig moment ook de dienstplicht werd afgeschaft, vond ik wel een verademing. Zo was mijn leven in verhouding tot dat van mijn mannelijke soortgenoten tenminste weer in balans.