Begrijp me niet verkeerd: ik vind ze leuk, lief en puur. Soms zelfs ronduit schattig. Niet alle kinderen zijn zo. Je hebt ook van die vroeg bedorven exemplaren die niets doen dan krijsen, gillen, schoppen en slaan. Daar ga je liefst met een heel grote boog aan voorbij. Het zijn gelukkig de uitzonderingen. Door de bank genomen dragen kinderen mijn volledige goedkeuring. Ze zijn heerlijk onbevangen, oprecht en ze beschikken over een mate van verwondering waar je als volwassen mens alleen nog maar van kunt dromen. En weet je wat ik het allerleukste aan ze vind? Dat als je een dag met ze hebt opgetrokken en je moe en voldaan bent van het spelen, je ze ’s avonds gewoon weer kunt teruggeven aan hun ouders. Kortom: niets dan lof voor de meeste kinderen. Nee, dan de grote mensen… Daar moet je serieus voor oppassen! En dan met name voor diegenen die in hun kindertijd niets anders deden dan krijsen, gillen, schoppen en slaan.