Je kunt niet vluchten voor jezelf, zei ik onlangs tegen een vriendin die het liefst vandaag nog huis en haard zou verlaten om elders haar heil te vinden. En het is waar. Ik heb er vaak over gedroomd om mijn biezen te pakken en ver weg van hier een nieuwe toekomst op te bouwen. Los van het gegeven dat dit niet gaat omdat ik gebonden ben aan mijn verantwoordelijkheden hier, weet ik ook wel dat ergens anders, waar dan ook, mijn leven niet ineens meer sjeu zal krijgen. Je bent en blijft een gevangene van je eigen tekortkomingen. Vluchten is van alle mogelijke scenario’s het enige dat niets oplost. Het lijkt comfortabel om je kop in het zand te steken, maar er breekt toch echt een keer een moment aan dat je naar adem moet happen. En dan blijkt alles nog bij het oude, terwijl je zoveel gelegenheid had om zelf iets te veranderen. Het gras aan de overkant is echt niet groener. Hooguit verser. Zolang als het duurt.